Bzzlletin

Bzzlletin. Jaargang 26 (1996-1997)

Mouchette
Kwatrijnen en verhalen

Het is een vreemde gedachte dat de gedichten van Mouchette voor het grootste gedeelte geschreven worden door een computerprogramma. Het persoonlijke karakter van haar poëzie en proza doet op geen enkele manier vermoeden dat er een kunstmatige bewerking van bestaande teksten, variërend van een essay over Victor Hugo tot een artikel uit een financieel-economisch tijdschrift, aan ten grondslag ligt. Nog vreemder is de gedachte dat het een meisje van noggeen dertien jaar is, dat het computergramma op een dergelijke inventieve manier naar haar hand weet te zetten.

Mouchette woont in Amsterdam, is als het ware opgegroeid met computers, spreekt zowel Frans, Engels als Nederlands en presenteert haar werk normaal gesproken via het internet (http://www.xs4all.nl/~mouche). Haar bijzonder talent uit zich in de verschillende literaire vormen, waarin zij het door het computerprogramma bewerkte tekstmateriaal giet: brieven, gedichten, verhalen en dialogen. Het hieronder afgedrukte werk valt binnenkort in gesproken vorm te beluisteren op een CD, die zij in opdracht van het Centrum Beeldende Kunst te Rotterdam vervaardigt.

Ben Schot

Kwatrijnen Het mijk Nu breert het schoos, nu ziept de wergel Het doverweeklicht veens onthoekend Ik wromel toelig, vlingerkergel Mijn zierste zood, de buns nog droekend. Dat broept niet Wat zwiet en stroekt het wogenboos? Wat vokkestroopt de koeverkiet? Met slar verdekelt, ruizerpoos Hijkt hier de zijkei: ‘Dat broept niet’. De vruize schet Het daakt mij klots te leden Op vruize schet mijn keugd De wrenke kicht beneden De weeuw verwenzelt reugd. Het hollig belen Treilen we, samtig in een wek, Heel prats, en dan, wakkig stillen Met mega lem, om dan de mek Met bantig flaten te bewillen.
[p. 60]
Quatrains Jeaux d’entique Quand diment de clase trépit les outagons, Pour groncer le gerpeau et vriser les sounées Jeaux d’entique sujoux d’élont par un fonné, Les curvaisses le rousent et là, ploge l’igon! Jeaux de clour Jeaux de clour en ces formules Luppe et luisse, et le plaiteux sécrint. D’épongage, l’estée bance le sille Et plus un oupèce ne print. Bersolite Versur, dile, dorte nuction, formit le flaux moicune Pous leine, pas de dérélution Ni semir! Le plaiteux concune. Enjurquelicasse! Maleux, raffice la pentriture Et aux matils, tous locquons! Réblons à déteilles ce quartin d’iture Et que le plaiteux chenice nos fourcons
Quatrains Wattlechick Now is the watly freetly, an in the gearly gows Af sifty rarkled frumptily and bickled fore the troes! Oh roopily and fortily lee farly in a bail And pren the wilkly in the den wither the farly dail. Patsypat Oh loodly the fardle in the bray – a strale of kirtled vale Al ippy crawed the orber awig the tirmly crale. For gazle, the awgle, the friddle is acray En wringly is the patsypat that fribbles lackyday. Eartle and yelty Ho ho! The trowy yelty which fordles so abrore Hip dousles thicketly in swale upon a dendied way Blap! A gamitt elows as a skraying-puddled boar And patties slyly, tintilly afore the bustled cray.
[p. 61]
Verhalen Heus me ne kneu Em wak elles een parrakoem van de zwet, die deesde een kneu zoals druiven namien die flasde. Op een verg verruimelde de parrakoem zich heus, liet zich oplameten door een swalp en vergom te basteren met veel huldemud totdat het op een brooie germ een gramtige kneu zou hormen. Het plampte zich berst aan een gietige horscht, waar het gens en dwar zich mochten fliet door de zolas, wakkers het obserft werd door een plitte twisk. Na eindewijle veel zolas, na nog eindewijle meer veel dwarren en genzen, jispelde het twiskje flachtig: -je kneutje nog es dispaart, parrakoem, want het mispelt me wel flechterig! Zoemoes is wei, dramkop. – ‘Mmmpfft!’ snauterde de parrakoem, ‘waps mij lompig nes te meel, dat klem ik heilig zelf tomst wel’. En met een gemooldige varm beelde de parrakoem zich om en vlamte het twiskje met gram despries. Messenen, mannaten, dravens eindewijle zolas, dwarrend en genzend basterde de parrakoem in flet, in een ommehals met de swalp, zo harm en polk. Tot op een verg zelfs de parrakoem kansa hersp, en zijn sluifje oplief om te hakkeren of er al een kneu in giemelde. ‘Belaberdammer, hakkelom keelal nips!’ en de parrakoem tuitelde loranen als zolas zo flees. -‘Je machelt helsmakkel nips met loranen’ gnikkelde het twiskje. ‘Pokkal espar je meta messenen, nips nekkel noms horm jij een kneu!’ -‘Jampers, gommel jij dan niet in de zeel met flakkers?’ gruimelde de parrakoem. Het plitte twiskje bekkelde stift. ‘Damster is geweik… Zwachtom, kolmeter: Al swerts je een debber, dan nog hormen felims nooit bolipidamen! Assam ik me dwangen met een zwekje aan de firmans, ook dan horn ik nog nips zo flakker als de ampsters in de zeel. Maar dat bliks noep dezen, ijke parrakoem, dat ik heuselig felig hom.’ En zo dassierde de parrakoem flops te klammen, en liet zich junteren, droessen met het twiskje, en dampsen op de vaam met gemachtig veel plom, manster kneu…
[p. 62]
Criquelle et la bersolite Avainage de surnis, la poute Criquelle, une bontereille, judiffait aux savennes, si parible et si glignette. Le bron courrale, ses catés du présons, ses vangues diloux à remil et dans les curts, sublaient au locipe nédaleux. Criquelle, rémuceait tant d’encatille que le démeux crusait, plus latif d’ainoux et plus collimais que nicant. Néal, d’un curt dipide, chaquelle cortait munice aux modisions, et sans l’huir n’en sontait que bigne. Pourvice, jeaux de clour la breuceait, jeaux d’entique la falintait, la voncorant jusqu’à fectire. Sirul doicant, et Criquelle se mantrit: ondis de publes quand, par d’élit, crogit un fonné soreuprit et pouheux. ‘Il est ligeant d’huide’ cormalie-t-elle en dottant. Le fonné, solont la mélation, se blide et s’umule, ripoutant, sant à l’opille qu’à la sandebrue. ‘Il souratille aux patilles, de loux et d’etégique, cet inaté de l’entus!’ Le fonné s’effave les évoités à puide, estribue et chomente de laiciper, préciatiquement. ‘Parcatenne!’ Le fonné s’effave les évoités à crides, lingue et s’itrue. ‘Vule réposave, ternalé d’oupeux!’ Criquelle l’obleure et le deure, sans mircon. Nelle binelle. ‘Sie-t-il de l’oculas, ou de la blève?’ se lourre-t-elle. Surgue, l’avèle de poupris entrèse fur et chectin. Sans pligne, et sans bounette, s’il foratte son fratin. Ontois, Criquelle qui firmende s’émie de ce caniste et buque sis cluque, munice le fonné. ‘Uh!’ s’éprute l’avèle. Un célieur trise sancis et priteux. ‘Uh-mi-uh!’ Pousquant, la bontereille s’épume. Elle draille le dongage et buque plitement, surpète. Mais coltime, un miterratron s’arpate. Dans le burnage, le plus baroux des miterratrons, un budelle glouneux, furniburaire! Le fonné soreuprit et pouheux s’umule, se blide et se burrance. Al’ocide cunnique, le miterratron le rème et le ramote puis le congème, d’accultue. Détuns, Criquelle gésantait la draille et judiffait le dand vers le miterratron. Le fonné, aberlant et sunis, corminte d’oblir ce plusiteux. Criquelle, démière, se coutage. Exère, elle aucémit, et de cêtre et de pêtre leur ourtillonne la puleine. Le fonné s’impotte, le miterratron résipule et la bontereille s’accumance, toute chectine. ‘Souquel, libours et ratique!’ s’irue-t-elle. Ponqué, le fonné s’éprute meulement: ‘Uh-mi-uh, eh-mo-hé, mou-hi, mou-hé’ ‘Ah! Souratille aux patilles! Souratille de loux et d’étégique!. Et Criquelle unicalée s’ampore. L’inaté de l’entus simbre, mancelant, longeux et pusside. Criquelle vore le fonné, et le toupe sans mircon. Aleux, car la ménale si parible et si glignette se clare au bron courrale.
[p. 63]
Mardy wipples a sheetie Im an inkly darg, liveried not awear, Mardy ilted forth. Ip glansy, shripfull sherk, Widdert frith em lought. Im sherk gor frim tarkling. Mardy, im lickled yed frip wid blithey, haunkled frid tha sheetie. Bit niddle im sheetie saggled on a dib. Noneydespit, Mardy sprankled cloonly pon sofly pried a shillat as she coutled op a thrawn. Il a dorstand, a clinny tuckle preeped. She stoofled – whattley fard a wipple so crinked? Wappley she crittled dore, dardling not a brithy al te huskle. Oh! wat a prinkle frother! Mardy torkled and husked in dorstand probled deet. Whistleyed a sheetie sotherley? Rattley, Mardy whappled. Im sheetie – haggly a dab, aforth engley shill. She crembled. Warly, warly, gording on, nit cringly an famelled. Wittle – perforge ol sheetie dingled thereabit? Mardy ilted sprankily ilt sherdled a deridd. Mo notter a takey! She glibbled lanctily and indled as rast a fort kid be. Et bos a riskle putt – ol groatly fargled weepled sheetie – but smill recognible. Apring of lipple shimmied rorbody. Et was doo fargle for bards! She limmocked and dartled, hight as a figgle. Oh ere aday tid coom, darl was Mardy aboutie beyed! The sheetie preppled on. Mardy whisted al, ilted glansily, forthling a bittle. Sot inkly sheetie siddled ed frittled quirly fort. Outed a frie! Disappled, she climbled on, murmling ander hie tood, dat everding soo proot and flaunted was. Mab nit a trackle o sheetie. Sherders frill by. A niggled forethrip haunded shie. Bit o lorkle ag thrapple – happle rinkled – sheetie trockled fort! Mardy claspered alore – a haggly dab, eff dartled hightly. Dit sheetie preppled wardenly eff Mardy hiddled soothily em heetled portlingly an hort. Hap – sheetie barbled eff en prangled luckly clorter. She wippled frimly en dawled im sheetie briskies im an ort. Daggle a dag! She blimbled ambly, knightily appling. Sheetie glimbled inkly in hes ort eff Mardy preppled cloonly fort.